The Bundestag is the German federal parliament and with its 736 representatives it is the biggest freely elected parliament in the world (Mayer, 2021). The size of the Bundestag fluctuates every election term because the German voting system works with overhang and levelling representatives (Federal Ministry of the Interior and Community, N.D.).

The range of possible mandates varies from 598 to over 1,000 members, highlighting the considerable variability and uncertainty in the system (Vehrkamp, 2021). With more than 7 employees per representative (Bundestag, 2022)., the Bundestag can fluctuate with over 3.000 employees per election term.

This gives the obvious problem that it is very difficult for the Bundestag administration, to know how many facilities are needed. In the Bundestag, there is a forced use of home office, wooden container offices, and temporarily built offices, to try to facilitate the Bundestag (Ismar, 2021). This is also a problem on the sustainable side because temporary facilities are not sustainable and energy inefficient.

These problems are also true for any proposed designs for a new parliament building for the Bundestag. So, to counter these problems, a new Bundestag parliament building should be able to adapt to the change of users per election term.

Some questions that arise when looking at the possible solution of adaptability are: how are architectural elements related to this and how can the program best be used? How can digitalisation play a role and is it may be possible to have programmable and adaptable floorplans or room uses? How will the cyber security be accommodated for possible digital meetings? And how can all this adaptability help in sustainability?

The research and design question that follows out of these questions: How to design the adaptable Bundestag parliament of the future to sustainable facilitate the fluctuating number of members?

To answer the research question and come to a conclusion/final design, the research into the client will be done by gathering information through internet, interviews, and written questions. For the site the main research methods will be mapping information and site visits. And for the program the research will be done by case studies on other federal parliamentary lower house buildings. Because the Bundestag is idiosyncratic in its fluctuating size, the comparisons will be in square meter per employee.

The final goal is to design a new sustainable Bundestag parliament building that is adaptable in use and program, and not negatively affected by the fluctuating number of members of the Bundestag.

Deze thesis is geschreven voor het vak AR2A011 Architectural History Thesis als onderdeel van het derde kwartaal van het eerste jaar van de Master Architecture, Urbanism and Building Sciences aan de TU Delft. De thesis is geschreven over de historische uitbreiding van de stad Venlo nadat haar vesting in 1874 is geslecht. Met dit onderzoek is antwoord gegeven op de vraag: Welke invloed had de sloop van de vestingwerken van Venlo in 1874 op de stadsuitbreiding en onderontwikkelde wijken tot 1918?
Voor dit onderzoek is gebruikgemaakt van literatuuronderzoek die is verkregen door archiefonderzoek in het gemeente Archief van Venlo, het lezen van boeken en het zoeken naar informatie uit wetenschappelijke publicaties op het internet en online archieven. De informatie die is vergaard, bestaat vooral uit teksten, maar ook uit kaarten, brieven en notulen die zijn gevonden tijdens archiefonderzoek.
Uit dit onderzoek is gebleken dat de stad Venlo sinds 1339 een stadsmuur had die door de eeuwen heen meerdere malen is verbeterd en uitgebreid tot een vestingstad (Hermans, Jean, 2012). Deze vesting had op haar hoogtepunt een oppervlakte die duidelijk groter was dan Venlo zelf en de vesting bepaalde het leven van de bewoners van Venlo. Toen de vesting op 29 Mei 1867 werd opgeheven, omdat deze niet meer voor belang van de landsverdediging was, werd er een plan gemaakt voor de Slechting en uitbreiding van Venlo (Finaly, Isja, 1996, p. 94). Dit plan dat is opgesteld door F.W. Van Gendt werd gehinderd door het feit dat veel van de vrijgekomen gronden werden gereserveerd door het Nederlandse leger en Nederlandse Spoorwegen (Isja Finaly, 1996, p. 95), met name in het zuiden en oosten van de stad, wat ervoor zorgde dat deze gereserveerde gronden samen met de Maas een soort hoefijzer van obstakels rond drie kanten van Venlo vormde. De uitbreiding die Van Gendt tekende was vooral aanwezig in het noorden van Venlo en zijn oostelijke en zuidelijke stadplannen waren door de gereserveerde gronden afgesloten van de oude binnenstad. Ook is naar voren gekomen dat Venlo in die tijd geen duidelijke gemeentelijke grondpolitiek voerde, waardoor de geslechte gronden aan particulieren werd verkocht en de gemeente minder grip had op de uitbreidingen (Finaly, Isja, 1996, p. 94). In 1918, ongeveer 50 jaar na de slechting werd er met het plan voor het Rosarium van W.F.C. Schaap een begin gemaakt aan plannen die samen met de gemeente waren en een duidelijk beeld hadden hoe de stad langzaam verbeterd moest worden.
De conclusie is daarom dat door de slechting van de vestingwerken gronden vrijkwamen die door de gunstige locatie van Venlo voor een groot deel gereserveerd werden door het Nederlandse Leger en de Nederlandse Spoorwegen, wat als gevolg had dat F.W. Van Gendt in zijn uitbreidingplan keuzes heeft moeten maken die niet per se ten goede kwamen voor de uitbreiding van Venlo en zo ervoor zorgden dat enkele wijken minder verbonden waren met de oude binnenstad van Venlo en zich zo minder goed konden ontwikkelen.