A vision for the TU Delft campus, location Delft, 2040@en

Visie voor de TU Delft Campus, locatie Delft.@en

De stad is niet alleen de habitat van mensen, maar ook van planten en dieren. Stadsnatuur bouwen is een pleidooi voor een natuurinclusieve, bio-receptieve architectuur die ontwerpers inspireert om de natuur een plek te ge ven in hun werk en een aanzet geeft tot een groene, biodiverse en gezonde stad. Aan de hand van gerealiseerde projecten wordt getoond hoe natuurwaarden kunnen worden opgenomen in onze gebouw en. De publicatie bespreekt de vestigingsvoorwaarden van flora en fauna op en aan onze gebouw en, evenals de ontwerp methoden, -strategieën en -technieken die daarbij behulpzaam zijn. Door de ecologische theorie te koppelen aan de bouwpraktijk worden ontwerpers, architecten en ecologen geholpen om de architectuur natuurinclusief te maken.@en

De visie gemeenschappelijke voorzieningen is tussen oktober 2020 en maart 2021 ontwikkeld in opdracht van de stuurgroep Gemeenschappelijke Voorzieningen van de TU Delft. De opdracht was de volgende: ‘het ontwikkelen van een langetermijnvisie waarmee beslissingen over de gemeenschappelijke voorzieningen genomen kunnen worden’. Deze publicatie geeft een richting aan het bepalen van de wenselijkheid van voorzieningen en voor het nemen van beslissingen over de huisvesting van deze voorzieningen. De visie doet uitspraken over de wijze waarop de gebouwde omgeving de gemeenschappelijke voorzieningen optimaal kan faciliteren, over het combineren van programma’s binnen de TU Delft en de samenwerking met organisaties op en buiten de campus. We spreken hier doelbewust over ‘een richting’. Voor een visie waarmee werkelijk knopen kunnen worden doorgehakt is een groter kader nodig. Dit kader is een eenduidige visie op de campus, een visie die niet alleen over de gemeenschappelijke voorzieningen gaat, maar ook de wensen en behoeften van studenten, het wonen op de campus, de relatie met de stad, duurzaamheid, ondernemingen op de campus en alles wat de campus de komende decennia nog kan gaan bieden beschrijft. Op dit moment is de visie op de campus verspreid over diverse studies en beleidsadviezen. Als kader voor de visie op de gemeenschappelijke voorzieningen is er een aanzet tot een integrale visie geformuleerd, in de vorm van een vijftien punten document: Manifest 015. Ook een samenhangend ruimtelijk model was nodig en is door ons op basis van het Ruimtelijk Ontwikkelperspectief uitgewerkt en aangescherpt. Deze rapportage geeft vervolgens in hoofdstuk 4 een visie op de gemeenschappelijke voorzieningen zoals die nu vast te stellen is, hierbij bespreken we de belangrijkste thema’s voor een visie en aanbevelingen voor de verschillende voorzieningen op de campus. In hoofdstuk 5 geven wij tenslotte de aanbevelingen voor een vervolg.@en

De TU-campus is in de loop der tijd letterlijk en figuurlijk verschoven van universiteit in de stad, naar een ‘enigszins zelfstandige sector’ (Van de Broek, 1971) en vervolgens naar een letterlijk klassiek campusmodel (gebouwen in het veld) ten zuiden van de Kruithuisweg (fig. 1). Deze ruimtelijke visies volgden het veranderende programma, de ambities van de universiteit en invloeden van buiten. De sporen van deze ontwikkelingen zijn zichtbaar in de oude binnenstad tot aan de stadsrand in Zuid. In dit essay beschouwen we de positie van de faculteit Bouwkunde aan de Julianalaan binnen zijn stedenbouwkundige context.@en

Making Urban Nature is an inspirational book of examples about nature-inclusive designing in European cities. It calls for the integration of the living conditions found in nature in the designs of buildings and urban outdoor spaces and includes practical examples and design suggestions. The city is a rich habitat of great biodiversity. Many animal and plant species are now more common in urban areas than in rural areas. However, urban nature is fragile and planners and policymakers still consider the city to be the exclusive habitat of people.@en

When the SS Normandie was launched in the early 1930s, it was one of the most famous and most luxurious ships of its time. In the end it would only serve as a passenger liner for six years. During the Second World War the US Navy appropriated it for use as a troopship. The ship was crippled by suspected sabotage in 1942. Shortly after the war, a mere 15 years after it had been launched, the ship was taken apart and the steel recycled. The luxury interiors were removed; the doors, the furniture and thousands of parts of the SS Normandie were scattered all over the world. This dismantling did not mean the ship was destroyed; pieces of it survive in countless cities, hotels, churches and homes. The status of architecture is different from that of shipbuilding; in the collective consciousness it is of another order entirely. Demolition is destruction and the mere announcement of demolition often elicits violent reactions. The question is whether this is always a good thing. Would it not be better for some buildings, however beautiful they once were, to be disassembled into elements for reuse? The pragmatism of shipbuilding can improve the functioning of our cities. It would present opportunities for a unique, new architecture if we showed more daring in slicing into, hollowing out or upending the existing built environment. Reuse of existing structures, and certainly of landmarks, requires a lot from designers, but it can lead to startling, strange and exciting proposals when the dismantling of elements becomes an option. Anticipation versus improvisation contrasts design for disassembly, in which a second life for construction materials is anticipated from the outset, with reuse, in which second-hand materials are used for construction. Both approaches centre on the process and not the final design. They therefore do not generate new styles or aesthetics, but rather dismantlable prototypes and unexpected architectural improvisations. The motivation for reuse and design for disassembly is the necessity for a more frugal use of materials. Not just to prevent the production of waste material, but also because of the impending shortage of raw materials.@en

DASH goes in search of the ideal eco house: from solar houses to Superuse, from Cradle-to-Cradle to support-infill systems and precise prefab-technology. This issue of DASH examines the history and the future of the sustainable home. This includes attention to families of typologies (passive solar energy, semi-climate and ventilation) and material-use concepts. Essays by Daniel A. Barber, Machiel van Dorst, Jacques Vink, and Piet Vollaard provide not only a critical analysis of the current state of affairs, but also an inspirational exploration of possibilities for the future. Drop City pioneer Steve Baer looks back on the construction of his Zome House and Jean-Philippe Vassal talks about his vision on architecture and sustainability. With extensive documentation of trendsetting homes by such architects as Frank Lloyd Wright, Ralph Erskine, Frei Otto, Lacaton & Vassal, Carlos Weeber, DAAD Architecten and 2012Architecten.@en

Flex-buildings are buildings which are literally designed to change. A flex-building must be able to accept different infills and its users must be able to easily adapt their surroundings. Flexibility is defined as the capacity of a building to undergo modifications and accept changes of function with limited structural interventions. More than 40% of the activities housed in a flex building can continue to function during modification. Studies into flex-buildings (commissioned by the Dutch Government) have elicited a number of insights. These are not hard-and-fast conclusions but more in the region of statements and reminders for those involved with flex-buildings. These studies show that it takes more than civil engineering to successfully realise such buildings. Aspects of use and management are at least as important. Besides, it requires designers who are willing to let go of their design after it is finished. For the result is not a completed 'architectural' product but a continually changing object. Following insights (among others) will be illustrated with built and unbuilt projects in the Netherlands. - The façade design, for example, figures prominently in designing flexible buildings. It makes special demands on the design's presentation during the design process, as the building can assume different appearances over time. The double facade is a promising concept that allows for expressive and/or open facades in flexible buildings. It can also help to reduce a building's energy consumption. - Also by deliberately incorporating excessive space and construction a building has the necessary leeway to accommodate future developments. A building's flexibility is enhanced by oversize in structure as well as space. A big multi-use building in Rotterdam (H. A. Maaskant / W. van Tijen (1951)) and recent projects of RUIMTELAB are presented as case-studies. These are an inspiration for architects and planners looking for design tools to help achieve an open architecture.@en

Consider the notions time, efficiency and interactivity in the context of architecture and instantly you may find your head clouded with images of technocratic modernism. Think of ecology and environmental issues in relation to buildings and what you get is either a vision of Arcadian green landscapes sparsely populated with reed-roofed cottages or horrific projects with environmentally responsible add-ons. The smart thing to do is think in terms of interaction, minimum use of materials and energy, and careful planning over longer periods of time, to reduce the environmental impact of this major human activity called building. What you then get is smart architecture. Smart Architecture is a gloriously illustrated light-hearted book based on the outcome of the research project presented by SLA Foundation on its smartarch website. It consists mainly of examples involving new ideas on planning, building and construction and the application of intelligent systems, all in aid of sustainability. Analysing the challenges and opportunities with the help of numerous inspiring examples, it presents a smart way to fulfil user demands now and in three hundred years time. @en

Het hoogheemraadschap van Rijnland.@en